نحوه اجرای سقف وافل چگونه است؟

اجرای سقف یکی از مراحل حساس و مهم اجرای یک سازه است و در صورتی که موارد فنی و اجرایی به دقت انجام نشود می تواند موجب حادثه و ضرر اقتصادی گردد. اجرای سقف وافل نیز به دلیل اینکه یک روش اجرایی نوین محسوب می شود، بیش از دیگر روش ها نیازمند تخصص و دقت نظر است. در ابتدا ویدیوی مراحل اجرای سقف وافل را مشاهده کنید و در ادامه مراحل اجرای سقف وافل به همراه تصویر توصیف می گردد.

 

1. زیر سازی سقف وافل

2. قالب بندی و چیدن قالب های آریس وافل

3. آرماتور بندی تیر و سقف

4. بتن ریزی سقف وافل

5. قالب برداری و برچیدن پایه های اطمینان

 

از مهم‌ترین مرحله‌های نحوه اجرای سقف وافل ، زیرسازی سقف وافل می‌باشد. در این مرحله باید مطابق اصول قالب‌بندی، براساس ارتفاع و بارهای وارده، برای تحمل شرایط بارگذاری مختلف و رعایت اصول ایمنی طراحی و اجرا عملی شود. اولین گام برای اجرا سقف وافل اسکافلد گذاری یا شمع بندی است که پس از آن شاسی کشی سقف اجرا می‌شود.

شمع بندی در پروژه‌هایی که سقف ارتفاع ۳ الی ۳.۵ متر دارد مورد استفاده قرار می‌گیرد و  در پروژه با ارتفاع سقف بیشتر  از اسکفولد یا جک بلند استفاده می‌نمایند. امکان چینش صحیح قالب وافل یک طرفه یا دو طرفه، تنظیم تراز سقف، اعمال خیز منفی و تامین ایمنی از مواردی هستند که در این مرحله باید به صورت کاملا صحیحی اجرا شوند.

 

همچنین از دیگر مواردی که برای زیر‌سازی سقف وافل در ساختمان‌های متعارف باید انجام داد، استفاده از جک فلزی با فواصل یکسان می‌باشد. فاصله جک‌ها از یکدیگر را می‌توانیم با روابط مهندسی مربوطه برای هر پروژه محاسبه کنیم. روی پایه‌های زیرین از المان‌هایی در دو لایه و در دو راستای متعامد به دلیل فراهم کردن نشمین قرارگیری قالب‌های وافل استفاده می‌گردد.

این المان‌ها می‌توانند پروفیل لوله داربستی، قوطی فلزی و یا چهارتراش‌های چوبی نیز باشند. (بار اعمال شده به زیرسازی، در ابتدا به قوطی کشی فرعی سپس به قوطی کشی اصلی و درنهایت به پایه های اطمینان و زمین منتقل می‌شود)

 

 

پس از اتمام مرحله‌ی اول یعنی زیرسازی سقف نوبت به قالب بندی سقف وافل می‌رسد، باید قالب وافل دو طرفه یا یک طرفه را مطابق باجزئیات نقشه‌های اجرایی به ‌روی پروفیل‌های زیرین چیدمان نمود که این مرحله با توجه به مدولار بودن قالب های وافل به سرعت انجام می‌شود. در چیدمان قالب‌های وافل باید به فاصله اولین قالب در هر امتداد از بر ستون‌ها و دیوارهای برشی و تطابق با جهت و چینش قالب‌ها با نقشه اجرایی بسیار دقت نمود، به دلیل این‌ که در طراحی سقف وافل مناطقی از سقف در نواحی ستون‌ها و دیوارهای برشی به صورت دال توپر طراحی می‌گردد.

 

از نکات دیگری که باید بسیار به آن دقت کرد زیرا در بالا رفتن کیفیت تاثیر به سزایی دارد، ریسمانی و هم‌راستا بودن امتداد چینش قالب‌های وافل می‌باشد. همچنین از تکنیک‌هایی جهت فیکس‌کردن قالب‌های وافل به منظور جلوگیری از جابجایی و لغزش قالب‌های وافل استفاده می‌شود که این تکنیک ها شامل استفاده از گیره مخصوص، میلگرد U شکل، میخ‌کوبی، اتصال با سیم آرماتوربندی و یا فیکس‌کردن قاب های وافل انتهایی می‌باشند.

 

 

از دیگرمزایای سقف وافل می‌توانیم به عدم نیاز به تیرچه آماده و امکان اجرای کامل آرماتوربندی سقف به صورت درجا اشاره کنیم. به این منظور که پس از اتمام چینش قالب‌های وافل آرماتوربندی سقف وافل مطابق جزئیات نقشه‌های اجرایی آغاز می‌شود. درابتدا‌ی این مرحله میلگردهای اصلی و تقویتی پایین تیرچه‌ها اجرا می‌گردد، پس ازآن کلاهک‌های برشی در محل تکیه‌گاه سر ستون‌ها و دیوارهای برشی و همچنین تیرهای مدفون سقف در اطراف بازشو‌ها یا لبه دال‌ها اجرا می‌شوند.

در این مرحله عرض و طول قرارگیری کلاهک برشی، تعداد خاموت‌ها، تعداد ساق خاموت‌ها و فواصل مرکز به مرکز خاموت‌های کلاهک برشی از اهمیت بسیار بالایی برخوردار هستند. سپس میلگردهای شبکه اصلی و تقویتی فوقانی سقف اجرا می‌گردد. میلگردهای تحتانی و فوقانی تیرچه‌های تشکیل شده نیز به وسیله میلگرد سنجاقی به یکدیگر متصل می‌شوند.در آرماتور‌بندی سقف همچنین باید آرماتورهای ریشه و دوخت، طول خم، اورلپ، پوشش بتن و…  حتما طبق نقشه های اجرایی انجام واجرا بشود.

 

 

پس از اتمام مرحله آرماتوربندی سقف وافل، سقف وافل آماده‌ی بتن‌ریزی می‌باشد. بتن ریزی سقف وافل به‌صورت عملیاتی پیوسته و در یک جهت توسط نیرو‌های پیمانکار سقف وافل آغاز می‌شود.فضای بین تیرچه‌ها به راحتی با بتن پر می‌شوند به علت اینکه فضاهای بتن‌ریزی و تراکم پایین آرماتور در دسترس می‌باشند. از نکاتی که باید به آن توجه کرد این است که بتن باید در طول اجرای عملیات با استفاده از ویبراتور متراکم شود و مهم‌تر از آن ویبراتور باید در داخل تیرچه‌ها به طور منظم و در فواصل مشخص به طوری فرو برده شود که دو قسمت لرزانیده شده با هم، همپوشانی داشته باشند.

در سقف‌های بزرگ باید محل درز‌های اجرایی از قبل تعیین شده باشند و تا محل درزهای اجرایی بتن‌ریزی ادامه پیدا کند. در انتهای این مرحله عملیات پرداخت به منظور تراز‌ کردن سطح بتن انجام می‌گیرد و ضخامت بتن‌ریزی باید برابر با ضخامت سقف وافل در نقشه‌هایی اجرایی باشد.

 

 

دمای مجاور سطح بتن، نوع سیمان مصرفی، دهانه و ضخامت سقف و نوع قالب بندی سقف وافل و … عواملی هستند که به روی مدت زمان مورد نیاز جهت گیرش بتن و امکان قالب برداری تاثیر به سزایی دارند. به صورت کلی مدت زمان مورد نیاز برای قالب برداری برابر با مدت زمان رسیدن بتن به هفتاد درصد مقاومت مشخصه است، در این صورت می‌توانیم قالب‌های زیرین را برداریم ولی برداشتن پایه‌های اطمینان فقط در صورتی مجاز می‌باشد که علاوه بر مراعات تمامی محدودیت‌ها بتن به مقاومت بیست و هشت روزه مورد نظر رسیده باشد.

 

عملیات قالب‌برداری باید به صورت گام به گام و بدون اعمال هرگونه نیرو و ضربه به طوری صورت بگیرد که سقف تحت اثر بارهای ناگهانی قرار نگیرد. برای دهانه‌هایی با اندازه حدود هفت متر، برداشتن کل قالب، داربست و زدن پایه‌های اطمینان مشکلی ندارد ولی برای دهانه‌های بزرگتر از هفت متر تنظیم قالب و داربست باید به شکلی باشد که برداشتن قالب و زدن پایه اطمینان، حتما به صورت مرحله‌ای باشد. بهتراست پایه‌‌های اطمینان همیشه در دو طبقه متوالی وجود داشته باشند.